بس دلبرکانند به هر بوم و به هر بر

یارب چکند یک دل با این همه دلبر

آن می بردش از چپ و این می کشد از راست

مسکین دلکم مانده در این کشمکش اندر

گه می کشدش این به دو ابروی مقوس

گه می کشدش آن به دو گیسوی معنبر

این می کندش صید بدو تافته چوگان

آن می نهدش قید به دو بافته چنبر

این می کشدش گه به رخ از ابرو شمشیر

آن می زندش گه به تن از مژگان خنجر

گاهی غمش از شوق سرینی شده فربه

گاهی تنش از عشق میانی شده لاغر

گه تاب برد آن یکش از تاب دو سنبل

گه خواب برد آن یکش از خواب دو عبهر

گه می چرد از زلف بتی سنبل بویا

گه می خورد از لعل لبی قند مکرر

مسکین دلکم راکه خدا باد نگهدار

خود را نتواند که نگهدارد در بر

بیند لب آن را لبش از غصه شود خشک

بیند رخ این را رخش از گریه شود تر

گه طرهٔ آن بیند و اندوه کند ساز

گه غرهٔ این بیند و فریاد کند سر

گه موی مهی بیند بر روی پریشان

از مویه به خود پیچد چون موی بر آذر

گه خال بتی بیند چون عود بر آتش

واهش ز درون خیزد چون دود ز مجمر

چون تاب گهی جای کند در شکن زلف

چون خال گهی پای نهد بر رخ دلبر

من این دل سودازده بالله که نخواهم

بیرون کشمش با رگ و با ریشه ز پیکر

بفروشمش ار کس خرد از من به زر و سیم

کامروز همم سیم به کار آید و هم زر

ور کس به زر و سیم دل از من نستاند

بشتابم و سوداکنمش با دل دیگر

نی نی غلطم کس دل دیوانه نخواهد

دیوانه بود هرکه به دیوانه کند سر